برنامه ریزی روی نیروی انسانی یک کشور و ارتقا تولید ملی بواسطه حضور شهروندان سالم و فعال، از الزامات اولیه جریانات توسعه طلب می باشد. وقتی به آمار حدودا پنج میلیون نفری مصرف‌کننده مستمر و غیر مستمر مخدر‌ها در کشور می رسیم، وقتی با احتساب جمعیت خانواده‌ها، قریب به ۱۵میلیون نفر از ایرانی‌ها به صورت مستقیم و غیر مستقیم با مسأله سو مصرف مواد مخدر روبرو هستند؛ باید زنگ های خطر برنامه ریزی جهت بهره گیری موثر از نیروی انسانی به صدا در بیایند. آمار‌ها نشان می‌دهند که این میزان برابر با یک ششم جمعیت کشور است ( درگیری خانواده ها با سو مصرف مواد مخدر توسط حداقل یک عضو خانواده). به نگاهی تخصصی تر، یک بیستم جمعیت کشور، عملا توان وارد شدن به چرخه تولید و فعالیت را نداشته و عملا درگیر انواع مخدرها و نشئگی ها و خماری ها هستند.

در سال گذشته پنج هزار و ۳۴۲ نفر بر اثر سوءمصرف مواد و دارو‌های مخدر و محرک در کشور جان خود را از دست دادند. از این تعداد چهار هزار و ۵۶۱ نفر مرد و ۷۸۱ نفر زن بودند. در سال ۱۴۰۰ استان‌های کرمانشاه، لرستان، تهران و مرکزی بیشترین و استان‌های آذربایجان غربی، هرمزگان و کردستان کمترین آمار تلفات را بر اساس جمعیت استان داشته اند.