پسربچه هفت‌ساله‌ای در یکی از روستاهای اطراف اسلامشهر هنوز حرف نمی‌زند. حتی کلماتی مثل «مامان»، «آب»، «بابا» از زبانش شنیده نمی‌شود. مادرش که با یک مرد از تبعه افغانستان ازدواج کرده، اعتقاد دارد که یا بچه آرام‌آرام و ناگهانی زبان باز می‌کند یا اگر هم زبان باز نکرد، مسئله مهمی نیست، همین که در کار کشاورزی مشغول بوده، در کار کشاورزی دستگیر پدر باشد و پول به خانواده برساند، کافی است...!

بعد از تشخیص اختلال اتیسم در «شایان»، جلسات توان‌بخشی برایش تجویز کردند. هزینه‌ها از ساعتی ۵۰، ۶۰ هزار تومان شروع شد و به ساعتی ۸۰ هزار تومان رسید. حالا هم به ۱۸۰ هزار تومان افزایش داشته و باید هر جلسه سه ساعت در خانه خدمات توان‌بخشی دریافت کند. مادر شایان مجبور شده ماشینش را بفروشد. هزینه اجاره‌خانه و کلاس‌های پسرش سختی‌ها را چندین برابر کرده است. دیگر هزینه‌ها کفاف نمی‌دهد. کلاس «ای‌بی‌ای» به‌تن‌هایی نیست. کاردرمانی، فیزیوتراپی و گفتاردرمانی هم هرکدام هزینه‌های خودشان را دارند و در هفته باید کلاس‌های متعددی بروند.