یک‌لحظه فرض کنید کاپشنی که پوشیده‌اید از جنس خزی است که برای تولید انبوهش میلیون‌ها حیوان قربانی می‌شوند؛ یا برای مثال پیراهن تنتان به دست کارگرانی دوخته شده که در بیگارخانه‌ها کار می‌کنند و روزانه کمتر از یک دلار حقوق می‌گیرند؛ و شکلاتی که می‌خورید از کاکائویی باشد که کودکان کار آن را برداشت کرده‌اند. این فرض‌ها نه خیالی، که در اکثر اوقات واقعی‌اند. اگر چنین باشد، آنگاه مایی که خرید کرده‌ایم آیا شریکِ جرم آن فروشنده نخواهیم بود؟ با این مسئولیت اخلاقی چه می‌توان کرد؟

اگر فکر کنیم تا پیش از این دولت‌های مختلف راهبرد کمک به تولید را از طریق مداخله در قیمت‌گذاری بازار، ایجاد انحصار، تعرفه بالا، خطوط اعتباری ارزان و مشوق‌های گوناگون دنبال نکرده‌اند، کاملا در اشتباهیم. تاریخ اقتصادی ایران مملو از این جنس حمایت‌ها از تولید است. حمایت‌هایی که حتی به قیمت سرکوب رفاه و اجبار ایرانیان به مصرف کالا ی موردنظر محقق شده است.

آنچه امروز خطری غیرآشکار است و هستی و هویت مسلمانان را تهدید می‌کند، تغییر سبک زندگی و تأثیر فرهنگی از بیگانه است و امروز سلطه فرهنگی مؤثرترین و کارآمدترین سلطه است.

کارشناس مسائل اقتصادی گفت: براساس اعلام دولت راستگویان نرخ تورم در پائین‌ترین سطح چند سال اخیر است. اما آیا به جز مدیران با درآمدهای چند ده میلیونی، جیب مردم، معاش مردم، سطح زندگی مردم هم این نرخ را تائید می‌کند؟