رئیس امور اطلاع‌رسانی دولت درباره ماجرای خطاب رئیس‌جمهوری به معاون اجرایی در جریان سفر به استان زنجان توضیحاتی ارائه کرد. علی احمدنیا در حساب کاربری خود در شبکه اجتماعی اکس نوشت:«غیرمنصفانه به اسم مثلا حمایت کردن از رئیس جمهور در مورد معاون اجرایی ریاست جمهوری قضاوت شد اما واقعا ماجرای ‎"جعفر ول‌کن" چی بود؟۱- یک نماینده در جلسه درخواست چند همت بودجه استان می‌کند.۲- معاون اجرایی تلاش می‌کند توضیح دهد که رویه دکتر پزشکیان در سفر استانی وعده‌دادن‌های پوچ نیست.۳- رئیس جمهور از معاون اجرایی و دوست چهل ساله خود که صرفا با نام صدایش می‌کند می‌خواهد بجای پاسخ دادن به درخواست دریافت بودجه حرف خودش را بزند.».واکنش رئیس‌جمهور به تعریف و تمجیدهای معاون اجرایی‌اش در نشست با نخبگان، بهانه‌ای شد تا منتقدانی که حتی در طیف اصلاح‌طلب تعریف می‌شوند، به رویکردهای غلط مشابه آنچه قائم‌پناه در نشست با نخبگان مطرح کرد، انتقاد وارد کنند. جمله رئیس‌جمهور به جز انتقاد به رفتارهای چاپلوس‌مآبانه در دستگاه‌های دولتی، داغ اختلافات گذشته در دولت را آن هم در آستانه یک سالگی دولت چهاردهم تازه کرد.محمد زعیم‌زاده طی یادداشتی در روزنامه فرهیختگان نوشت: با توجه به موضوعات پیش روی کشور نه پس‌گرفتن لایحه خودساخته درباره‌ فضای مجازی دستاوردی محسوب می‌شود نه «بس کن جعفر» گفتن رئیس‌جمهور در برابر تملق‌گویی معاون اجرایی‌اش؛ اما این دومی از زاویه‌ای دیگر قابل تأمل است.مشاوران متملق چون معمولاً محل اعتماد و رجوع قرار می‌گیرند در فرایندهای تصمیم‌ساز مهم می‌شوند، آن وقت آن‌ها چون برای مسائل اصلی راه‌حل ندارند، می‌توانند سیستم حکمرانی را به سمت نااولویت‌ها پیش ببرند.

فهم ناقص از سیاست، اصول حکمرانی و عدم وجود سلسله بندی صلاحیتی در حوزه سیاست پردازی و اندیشه ورزی سیاسی باعث شده است که از خرد تا کلان شهروندان، داعیه دار تحلیل سیاسی باشند. این آسیب تا زمانی که تا سرحد بیان نظر باشد، هیچ مشکلی نداشته و پسندیده هم محسوب می‌شود. اما وای به روزی که تجویز عملیاتی و میدانی برای آن داشته باشیم. یعنی چی که هشت سال به روحانی فرصت دادیم و یک سال به رئسی؟ روحانی رئیسی یا هر فرد دیگر، ملکف و موظف به انجام وظیفه است بدون کمترین اهمال، قصور و تقصیر. اگر یاد بگیریم که ماست خور مدیر دولتی را چسبیده و مطالبه گری کنیم (به سنت یاران پیامبر، به سنت و توصیه امامان معصوم و ...)، آنگاه نه به کسی فرصت آزمون و خطا داده می‌شود و نه از خطا و کم کاری کسی چشم پوشی می‌گردد. به ظن ما چه گل و گلاب می‌اندیشید آقای دکتر علی شمس الدینی.