گام دوم انقلاب هستیم و متاسفانه هنوز فرصت می دهیم تا حجمی از مدیران شعاری عهده دار امور حساس کشور شوند. مگر عبدالملکی و امثال او را در این چند سال آزمون نکردیم؟ ثمره ،خروجی و کارنامه عملکردی ایشان چند شد؟ چرا مماشات می کنیم و به منافع ملی اهمیت نمی دهیم؟ چرا تمدن سازی اسلامی ایرانی را کاری ساده تصور می کنیم؟ ما بعنوان سربازان کوچک نظام در سنگر رسانه از مقام والای ولایت استمداد طلبی می کنیم. جمهوری اسلامی ایران در گام دوم به پاکسازی مدیریتی نیاز دارد. متن صحبت های آقای عبدالملکی عینا برای قضاوت منعکس شده است. مثلا ایشان مسئول مناطق آزاد کشور ما هستند. راستی چه خبر از شایعات سرمایه گذاری 100 میلیاردی بعضی ها جناب عبدالملکی؟!

هدف گذاشتن روی رفاه و آسایش اگر توسط تیم مدیریت دولتی و نهاد‌های سیاستگذار در ایران، امکان پذیر بود که ربطی به برجام و غیر برجام نداشت. در هر شرایطی می‌توانست محقق شود، چرا نشد؟ گنده نمایی، غلو، ریز بینی و کوچک پنداری و ...، نگاه‌های تحلیلی شبیه نگاه شما است که متاسفانه کار دست کشور داده و خواهد داد. هنوز عبدالملکیسم و فجایای تصمیم گیری او را از یاد نبرده ایم. او هم با ۳۰۰ میلیون دلار، بازار ارز آرام می‌کرد. خودرویی در حد مرسدس بنز داخلی می‌ساخت و برای ۱۵۰ میلیون نفر تولید غذا می‌کرد. خواهشا کم سوادی را با خیال پردازی و ایده ال گرایی جایگزین نکنید.

جلوی وزارت کار و روی پل عابر پیاده سخنی از چمران را در قالب بیلبورد نصب کرده اند " آنکه تخصص ندارد و کاری را می‌پذیرد، بی تقواست". چقدر مصداق حال دارد این بیلبورد و این جمله. خدا حافظ عمو عبدالملکی، خدا حافظ.

زمزمه برکناری عبدالملکی از ماه‌ها قبل وجود داشت و مجلس انقلابی هم به سمت و سوی استیضاح عبدالملکی و چند وزیر دیگر رئیسی پیش می‌رفت، استعفای او در واقع فرار از استیضاح بوده است. چه نسبت به استعفای وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی خوشبین باشیم یا بدبین، از آنجا که اصل استعفا و مفاهیمی، چون عذرخواهی و برکناری در کشور ما غریب و ناشناخته است، این حرکت را می‌توان بدیع و کم مانند در نظر گرفت و از این منظر آن را باید اتفاقی جالب دانست. البته این سوال همچنان باقی است که آیا استعفای عبدالملکی می‌تواند سرآغازی برای اصلاحاتی جدی و واقعی در سیستم اجرایی و حکمرانی کشور باشد و آیا ترکش این استعفا به دیگر مدیران دارای شائبه و حرف و حدیث هم خواهد خورد؟ این را هم باید به آینده سپرد، آینده‌ای که در آیینه پژوهشگران گویا از هم اکنون قابل رویت است، اما ما به آن خوشبینانه می‌نگریم.