هیچ فرد با غیرتی در کشور پیدا نمی‌شود که ممنون دار زحمات دفاع کنندگان از کشورش نباشد. هیچ کسی با دادن امتیازات خاص به این گروه و خانواده هایشان برای جبران بخشی از زحمات آنان مخالف نیست. اما اعتراضات زمانی شروع می‌شود که حد ارایه سهمیه‌ها باعث ایجاد ناترازی، عدم توازن، بی عدالتی و اثرگذاری معنی دار روی سرنوشت دیگران می‌شود. قرار نیست که سهمیه و قبولی دانشگاه را در حلق کسی فرو کنیم با این برداشت که قانون است و ما باید جبران کننده زحمات باشیم. می‌شود در سایر حوزه‌ها و بدون اینکه باعث ایجاد عدم توازن خاصی شویم، امتیازاتی را ارایه کنیم. وقتی مصطفی معین وزیر سابق وزارت عتف از سهمیه ۷۵ درصد قبول شدگان پزشکی دانشگاه تهران می‌گوید، آه از نهاد هر انسان شرافتمند و دلسوز این آب و خاک و متعهد به این نظام بلند می‌شود. چرا باید این گونه باشد؟ آیا زمان بازنگری در وضعیت سهمیه‌ها فرا نرسیده است؟ بحرانی که در فردا تبدیل به بی عدالتی در اشتغال دولتی و سپس بی عدالتی در انتصابات مدیریتی می‌شود.

نماینده پزشکان متخصص طرحی از خودکشیِ یکی از رزیدنت‌ها طی چند هفته‌ی گذشته خبر می‌دهد و می‌گوید: «از ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۱، یعنی فقط طی یک سال، سیزده رزیدنت خودکشی کرده‌اند…». رزیدنت‌ها با حقوق ناچیز و بدون بیمه و سنوات مجبورند کار سنگین انجام بدهند و با این وضعیت، امیدِ چندانی به آینده ندارند.

رئیس هیأت مدیره نظام پزشکی می‌گوید: «اگر وضعیت همینگونه ادامه پیدا کند تا پنج سال آینده با فقر شدید پزشک در کشور مواجه می‌شویم. مردم در سال‌های آینده باید برای گرفتن خدمات درماتی به کشور‌های دیگر بروند. ۳۰ درصد از پزشکان در دو سال گذشته مطب‌های خود را در تهران تعطیل کرده‌اند. مراجعات بیماران به مراکز درمانی و جراحی‌ها به دلیل هزینه‌های بالا کاهش داشته است.»