هیچ‌کس باورش نمی‌شود‌ دیگر یاسمن را نداریم. او از آن دسته آدم‌ها بود که وزنه مهمی در هر جمع و فضایی محسوب می‌شوند و حالا جای خالی‌اش قابل هضم نیست‌‌‌. یک هفته پس از مرگ ناگهانی یاسمن شیرانی، رزیدنت پزشکی، هنوز التهاب ناشی از این خبر در حوزه درمان دیده می‌شود؛ به‌ویژه دوستان و همکاران یاسمن که توان هضم این خبر را ندارند. یاسمن شیرانی، رزیدنت سال دوم رشته زنان در دانشگاه علوم پزشکی تهران بود که بیشتر دوره کاری خود را در بیمارستان ضیائیان گذرانده بود. او در آبان ۱۴۰۴ از میان دوستانش رفت تا نامی جدید شود بر فهرست بلندبالای رزیدنت‌های پزشکی که هنوز جوانی نکرده، زندگی را بدرود می‌گویند. یکی از کادرهای درمان آشنا با زندگی یاسمن ، معتقد است که قسمت دردناک اما آنجاست که بخش زیادی از اخبار مرتبط با خودکشی رزیدنت‌ها اصلا به رسانه‌ها نمی‌رسد: «شما فکر نکنید آمار خودکشی رزیدنت‌ها همین‌هایی است که در اخبار می‌شنوید. خیلی از موارد اصلا در صدر اخبار درز پیدا نمی‌کنند. خیلی‌های دیگر هستند که اقدام به خودکشی می‌کنند اما به نتیجه نمی‌رسند و خوشبختانه نجات پیدا می‌کنند. من حتی مواردی را می‌شناسم یا در بیمارستان‌های دیگر شنیده‌ام که چند مرتبه دست به این کار زده‌اند. موضوع خودکشی رزیدنت‌ها یک بحران جدی است که نباید آن را محدود به حوزه درمان دید. از نگاه من تبعات زیادی در جامعه دارد و باید به‌عنوان یک آسیب کلان و جدی و عمومی مورد توجه قرار گیرد».

هیچ فرد با غیرتی در کشور پیدا نمی‌شود که ممنون دار زحمات دفاع کنندگان از کشورش نباشد. هیچ کسی با دادن امتیازات خاص به این گروه و خانواده هایشان برای جبران بخشی از زحمات آنان مخالف نیست. اما اعتراضات زمانی شروع می‌شود که حد ارایه سهمیه‌ها باعث ایجاد ناترازی، عدم توازن، بی عدالتی و اثرگذاری معنی دار روی سرنوشت دیگران می‌شود. قرار نیست که سهمیه و قبولی دانشگاه را در حلق کسی فرو کنیم با این برداشت که قانون است و ما باید جبران کننده زحمات باشیم. می‌شود در سایر حوزه‌ها و بدون اینکه باعث ایجاد عدم توازن خاصی شویم، امتیازاتی را ارایه کنیم. وقتی مصطفی معین وزیر سابق وزارت عتف از سهمیه ۷۵ درصد قبول شدگان پزشکی دانشگاه تهران می‌گوید، آه از نهاد هر انسان شرافتمند و دلسوز این آب و خاک و متعهد به این نظام بلند می‌شود. چرا باید این گونه باشد؟ آیا زمان بازنگری در وضعیت سهمیه‌ها فرا نرسیده است؟ بحرانی که در فردا تبدیل به بی عدالتی در اشتغال دولتی و سپس بی عدالتی در انتصابات مدیریتی می‌شود.

نماینده پزشکان متخصص طرحی از خودکشیِ یکی از رزیدنت‌ها طی چند هفته‌ی گذشته خبر می‌دهد و می‌گوید: «از ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۱، یعنی فقط طی یک سال، سیزده رزیدنت خودکشی کرده‌اند…». رزیدنت‌ها با حقوق ناچیز و بدون بیمه و سنوات مجبورند کار سنگین انجام بدهند و با این وضعیت، امیدِ چندانی به آینده ندارند.

رئیس هیأت مدیره نظام پزشکی می‌گوید: «اگر وضعیت همینگونه ادامه پیدا کند تا پنج سال آینده با فقر شدید پزشک در کشور مواجه می‌شویم. مردم در سال‌های آینده باید برای گرفتن خدمات درماتی به کشور‌های دیگر بروند. ۳۰ درصد از پزشکان در دو سال گذشته مطب‌های خود را در تهران تعطیل کرده‌اند. مراجعات بیماران به مراکز درمانی و جراحی‌ها به دلیل هزینه‌های بالا کاهش داشته است.»