مشتی نامدیر، اداره بعضی از حوزه های صنعتی کشور را عهده دار شده اند( آنهم بشکلی تاریخی). حد دیدشان جیب گشادشان است و فشل بودگی مدیریتی شان. هیچ فهمی از پیامد های کاری شان ندارند. در آینده خواهید دید که اثرات و پیامدهای پراید 400 میلیون تومانی روی تغییرات اجتماعی یعنی چی؟ به بعضی دردها از همین الان سلام کنید جنابان مدیر. بچه های خودتان اولین قربانی های این سبک مدیریتی و کثافت کارها خواهند بود.سربسته عرض شد و عاقان می فهمند.

مدیران ارشد یک مملکت برای اداره امور کشور در دو لبه قیچی از اعتماد یا بی اعتمادی قرار می‌گیرند. اعتماد کردن به اطرافیان یک واجب و جز حتمی در مدیریت کلان است و، اما اگر تاریخ این کشور به درستی بررسی شود متوجه خواهیم شد که اعتماد‌های نادرست و بدون غفلت هابی نابخشودنی چه بر سرنوشت حاکمان آورده است؛توانای تمیز دقیق مرز اعتماد و بدبینی کاری بسیار سخت است و اولین مهارت یک مدیر ارشد کشوری است که به هیچ عنوان از انسان نمی‌توان انتظار داشت که اشتباه نکند. اما آیا واقعا راهی برای جلوگیری از خسارات مرگبار که ممکن است حیات اجرایی و سیاسی یک مدیر ارشد را حفظ کند و این‌ها را به حداقل برساند وجود دارد؟!