عرفات نام سرزمینی است در ۲۰ کیلومتری مکّه که بر زائران خانه خدا واجب است از ظهر روز نهم ذی الحجّه تا غروب در آنجا بمانند و اگر قبل از غروب از آنجا خارج شوند باید یک شتر کفّاره دهند. واژة عرفات از معرفت به معنای محلّ شناخت است. در آنجا آدم و حوا علیهماالسّلام یکدیگر را شناختند و به گناه خود اعتراف کردند. به فرموده امام صادق و امام باقر علیهماالسّلام جبرئیل در این مکان به حضرت ابراهیم گفت: وظایف خود را بشناس و فراگیر. زمین عرفات خاطراتی از ناله‌ها و اشک‌های اولیای خدا دارد و در روایات می‌خوانیم غروب عرفه خداوند تمام گناهان زائران خانه خود را می‌بخشد. عکس نوشته‌های زیر، عباراتی برگزیده از دعای عرفه را تقدیم نگاه خوبتان کرده است.

دعای عرفه امام حسین (با دعای عرفه امام سجاد اشتباه گرفته نشود) دعایی است که توسط حسین ابن علی، در روز عرفه (۹ ذی‌الحجه) در صحرای عرفات خوانده شده است. منابع، درباره سال قرائت این دعا، مطلبی ذکر نکرده‌اند؛ اما محققان این دعا را مربوط به آخرین حج امام حسین (ع) نمی‌دانند؛ زیرا امام در سفر حجی که قبل از واقعه کربلا بود، در عرفات توقف نداشت. شیعیان این دعا را در روز عرفه در صحرای عرفات و دیگر مناطق دیگر جهان می‌خوانند. این دعا، در بردارنده آموزه‌های عرفانی و عقیدتی از جمله شناخت خداوند و بیان صفات الهی، یادآوری نعمت‌های بیکران الهی بر انسان و حمد و سپاس خداوند بر آن‌ها، تضرع به درگاه خداوند و اقرار به گناهان و توبه، درخواست حوائج، و پاداش اخروی و... اشاره دارد. عالمان و محدثان شیعه با توجه به محتوای دعا، آن را از امام حسین (ع) دانسته‎‌اند. البته در انتساب بخش پایانی آن به امام حسین (ع) تردید شده است. این دعا به زبان‌های مختلف ترجمه شده است.