نوبخت مدعی است که اثربخشی این یک میلیارد درخت برای ما از اهمیت بسیاری برخوردار است. این درختان اگر بعد از ۴ سال همگی سبز شوند، می توانند ۱۶۰ میلیون تن ترسیب کربن، ۶.۲میلیون تن تولید اکسیژن، ۲۷.۵میلیون تن کاهش فرسایش، ۱۷۲.۷میلیون تن جذب گرد و غبار و ۱۷۱.۵میلیون مترمکعب تامین آب را داشته باشد.به دنبال این هستیم که در صورت فراهم شدن مقدمات در گینس رکوردی ثبت کنیم. با ادله قابل اثبات در هر دادگاه ، محفل علمی و حوزه سیاستگذاری و تصمیم گیری می توانیم ادعا کنیم که وزارت جهادکشاورزی و سازمان منابع طبیعی در حال اجرای یک حماقت مدیریتی است. اگر شخص آقای نوبخت بعنوان رئیس سازمان از غیرت حرفه ای لازم برخوردار است، پذیرای مناظره با ما در صداسیما یا یک دانشگاه تراز اول باشد. اگر شکست را قبول کرد ، طرح باید بخوابد ، قبوله جناب عباسعلی؟

جنگل‌های شمال ایران هم همچون زاگرس رو به زوال است. مرگ دسته جمعی شمشادها، حذف ملج، طغیان آفات متعدد و بسیاری مسایل دیگر، نشان می‌دهد که حال و روز جنگل‌های شمال ایران خوب نیست. به همین دلیل در جریان برنامه ششم توسعه تلاش‌های زیادی شد تا بهره‌برداری تجاری از این جنگل‌ها متوقف شود و برنامه مدیریت پایدار برای جنگل‌های شمال کشور که بازمانده دوران سوم زمین شناسی است، تدوین شود. اما حالا هادی کیادلیری خبر می‌دهد که در قالب برنامه هفتم توسعه قرار است بهره‎‌برداری از این اکوسیستم به اسم برش‌های پرورشی و برداشت شکسته و افتاده بار دیگر به جنگل باز گردد. آیا قرار است دوباره شاهد ظهور تبر آن هم به شکلی شدیدتر از قبل در جنگل باشیم؟ در صورت بازگشت بهره‌برداری چه سرنوشتی در انتظار جنگل‌های شمال کشور است؟