عجیب است که به ریخت و پاش‌های سرتاسر اسراف در برپائی تجمعات نمایشی به بهانه تعظیم شعائر مذهبی دل خوش می‌کنیم، ولی با اینکه می‌دانیم هر شب عده زیادی از مردم، گرسنه سر بر بالین می‌گذارند برای حل مشکلات آن‌ها کاری انجام نمی‌دهیم. هزینه‌های گزافی که در چنین تجمعاتی می‌کنیم را اگر صرف خانه‌دار شدن خانواده‌های بی‌سرپناه، رفع محرومیت افراد فقیر و کمک به هزینه تحصیلی کودکان و جوانان بازمانده از درس و مدرسه و دانشگاه کنیم، بعد از مدت کوتاهی فقر شدید از جامعه رخت برخواهد بست و فقر مطلق نیز در سیر نزولی قرار خواهد گرفت.

به ظاهر نشان دهنده خوشحالی و بی خیالی چند خلافکار است که روبروی دوربین می‌خندند و هیچ ابایی هم از دیده شدن چهره شان ندارند. اما اصل ماجرا را باید بر کم کاری مان در تربیت و فرهنگ جستجو کرد. اصل ماجرا را در فشار‌های نامتعارف اقتصادی جستجو کنید که به سو تغذیه و تشدید کج رفتاری‌ها منتج شده و منجر به افزایش ارتکاب جرم می‌شود. اصل ماجرا را در کج روی‌های آموزشی و بی عدالتی‌ها در آموزش و استخدام و رفاه اجتماعی جستجو کنید. این داستان را نمی‌توان با رویکرد امنیتی، انتظامی و قهری و قضایی فرونشاند. تا دیر نشده باید به ریشه‌ها و اصالت‌ها برگردیم و نوعی جریان آرام ساز و توسعه دهنده ارتباطات، رفتار و تربیت را دنباله گیری کنیم. رویه‌ای که منافع بعضی تندرو‌ها در جمهوری اسلامی را بخطر می‌اندازد. همان‌هایی که نان و نفع شان در تندروی و بهم ریختگی و بگیر و ببند است. ما برای ده تا ۱۵ سال آینده و برحسب وظیفه حرفه‌ای و الزام شرعی، هشدار داده ایم.