در شب های ماه مبارک رمضان مراسم مناجات خوانی در مسجد ارگ تهران و سحری خوردن در فلافل فروش ها، حاشیه هر شب بازار تهران است.

تهران شهری است که در کمتر از نیم‌قرن چند برابر شده و در پهنا و ارتفاع ظرفیت‌های خود را به مصرف رسانده است. جمعیت قریب به ۹ میلیون نفری تهران که در شهری انباشته صبح را به شب می‌رسانند عرصه را بر خود تنگ می‌بینند. از تنگناهای معیشتی که بگذریم فضا هم بر شهروندان تنگ‌شده است. توصیف ساده فضا این است که از سه بعد انسان، مکان و زمان تشکیل‌شده است.در فضای شهر تهران حداقل در میان‌مدت از این سه در دو بعد دیگر نمی‌توان مداخله جدی کرد: نه می‌توان جمعیت میلیونی که از اقصی نقاط کشور به جبر معیشت به پایتخت جذب‌شده‌اند را از آن جدا کرد و نه از عرصه زمین و ارتفاع شهر چیز زیادی باقی‌مانده که آن را به سرانه‌های عمومی بازگرداند.

تهران در سکوت و تاریکی محض فرو رفته است. حتی پرنده‌ها هم به خواب رفته‌اند و صدای آوازشان شنیده نمی‌شود. نسیم خنکی که در کوچه‌باغ‌ها پیچیده از پنجره راهش را به خانه‌های کاهگلی و آجری شهر باز می‌کند و صورت افرادی را که روی پشت‌بام‌ها جا انداخته و مشغول دیدن ستاره‌ها هستند نوازش می‌کند.

رئیس ستاد گردشگری شهرداری تهران از اجرای طرح حیات شبانه شهر از ۱۵ تیر تا ۱۵ شهریورماه خبر داد

دخترک در سرما می لرزد.تن پوش نازکی به تن دارد.شاید برای نمایش بهتر اندامش.شاید هم به یک دلیل روشن: فقر! سعی می کند لبخند بزند و جلوی لرزش دستانش را بگیرد اما سرخی چشمانش را نمی تواند حتی در تاریکی شب پنهان کند.