با وجود مکاتبه چند نهاد تخصصی فعال در حمل و نقل ریلی کشور با مقامات بالادستی نظیر رئیس جمهور و ارایه گزارشات عدیده در خصوص حوادث و وضعیت راه اهن کشور، متاسفانه شاهد عکس العمل خاص منجر به بهبود وضعیت در راه آهن کشور و حوزه حمل و نقل ریلی نیستیم. قطع عضو یکی از کارگران در حادثه برخورد قطار باری با ریل باس مسافربری در ایستگاه درود، فرار مرگبار قطار باری در بندرعباس و جان باختن لکوموتیوران، خروج قطار باری در محور سرخس، ماجرای قطار‌های خراب شده در مسیر و حاشیه‌های ایجاد شده برای مسافران در سال‌های اخیر، ترمز بریدن ترمز قطار باری در ایستگاه‌های دربند به رودک شهرستان دورود، واژگونی قطار مسافری مشهد- یزد و تلفات انسانی آن، ماجرای قطار طبس- یزدو ... تنها بخشی از این حوادث قابل ذکر هستند. متاسفانه در غالب موارد شاهد جزیی نشان دادن اهمیت حوادث، عدم شفاف سازی علل وقوع حوادث برای افکار عمومی و بیان اقدامات منجر به کاهش احتمال وقوع، تمرکز بر یک فرد خاطی بجای نگاه نظام‌مند و سلسله مراتبی به وقوع حوادث، ارتباط دادن وقوع حوادث به فرسایش زیر ساخت و کمبود بودجه و ... هستیم. انچه هم که بحث نمی‌شود، وضعیت توانمندی مدیریتی و وضعیت انتصابات شایسته سالارانه، سناریو سازی و غلطان سازی برنامه‌ها برای امکان پذیری فعالیت مطلوب در شرایط حاضر، وضعیت اعمال و اجرای استاندارد‌ها و نظارت‌ها و مواردی همانند است.

بخش ریلی کشور سال هاست که از نوعی عقب ماندگی تاریخی از برنامه‌های توسعه‌ای در رنج است. نگاهی به اخبار دهه ۸۰ تاکنون، اثبات کننده این ادعا می‌باشد. در حالی که در برنامه ششم توسعه مقرر بود که بالغ بر ۲۰ درصد حمل و نقل در کشور توسط ناوگان ریلی انجام شود، سهم این ناوگان کمتر از ۱۰ درصد است. ۹۰۰ واگن از ناوگان راه آهن بدلیل فرسودگی خارج شده و در شرایط حاضر آنهم برای چند سال آینده، تنها توان جایگزینی و تامین ۱۰۰ واگن توسط مپنا وجود دارد. چه کسی باید پاسخگو باشد؟