در پی اقدام سه کشور اروپایی (فرانسه، بریتانیا و آلمان) و فعال‌سازی «مکانیزم ماشه»، شش قطعنامه تحریمی شورای امنیت سازمان ملل علیه ایران مجدداً به اجرا درآمد. این فرآیند که قابل وتو نیست، محدودیت‌های بین‌المللی در حوزه‌های هسته‌ای، نظامی و اقتصادی را که بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ وضع شده بود، بار دیگر برقرار می‌کند.فعال‌سازی اسنپ‌بک نه تنها دسترسی ایران به فناوری‌های هسته‌ای و موشکی را محدودتر می‌کند، بلکه کشورها را ملزم به بازرسی محموله‌های هوایی و دریایی مرتبط با ایران می‌سازد. این اقدام می‌تواند به توقیف هواپیماها و کشتی‌های در آب‌های بین‌المللی منجر شود. این کار در ساده ترین حالت می تواند سبب افزایش هزینه موراژ یا انتظار کشتی ها قبل از تخلیه گردد. آنچه که مسلم است، اثرگذاری این شش تحریم، کمتر بشکل مستقیم بوده و غالب اثرات بصورت اثرگذاری روی چرخه های لجستیکی دنباله گیری می شود. مکانیزم مقابله نیز باید با تقویت چرخه های لجستیکی دنباله گیری شود.