تغییر ساختار‌های سیاسی نیازمند یک دوره زمانی طولانی برای همگرایی نیرو‌های سیاسی است. فعال بودن شکاف‌های سیاسی در ایران به یک واقعیت مسلم و پذیرفته‌شده سیاسی تبدیل شده است. واگرایی یا حتی فعال ماندن این وضعیت پرهزینه است و موجب بی‌ثباتی‌های مختلف می‌شود. جریان‌های سیاسی با همه اختلاف‌های‌شان درد‌ها و اهداف مشترک دارند. بدون تردید همه جریان‌های سیاسی نگران فقر و نابرابری آموزشی و سایر اشکال فقر و نابرابری هستند. اقدام مشترک برای مقابله با فقر و نابرابری سازوکار مهمی برای تبدیل واگرایی‌ها به همگرایی‌هاست.