نهاد آموزش و پرورش کشور به سه دلیل عمده شرایط اقتصادی خاص در جامعه ، ضعف بودجه ای سنواتی و با کمال صدها تاسف، انتصابات سیاسی و غیرشایسته سالار، دچار کج کارکردی شده است. به گونه ای که بشکل فاجعه باری، شاهد کاهش کیفیت خروجی ها و افت تحصیلی شدید و همچنین بی عدالتی آموزشی هستیم. سوال اینجاست که تا کجا باید تحمل کننده وضعیت نابسامانی بود که پیش از این شاهد خروجی های المپیادی آن نظام با توان رقابت بین المللی بودیم؟ آیا هنوز به این نتیجه نرسیده ایم که تمدن سازی اسلامی- ایرانی، نیازمند نیروهایی با سطح توانمندی خاص است؟ خبر می رسد که ظرفیت استفاده از تک ماده از سه درس به چهار درس افزایش یافته است؟ از خود مدیران آموزش و پرورش می پرسیم که تفسیر خودشان از این حرکت چیست؟

یکی از معضلات نظام تعلیم و تربیت کشور، نابرابری و ناعدالتی آموزشی است که منجر به عدم تخصیص منابع و طبقاتی شدن آموزش در مناطق مختلف کشور می‌شود. نبود امکانات آموزشی و معلمان متخصص و برتر کشور در برخی مناطق محروم کشور از یک‌سو و تبعیض در مرحله سنجش آموزشی و کنکور سراسری برای ورود به دانشگاه، دست به یکدیگر داده‌اند تا نظام متزلزل تعلیم و تربیت کشور بیش از گذشته در ورطه بی‌عدالتی و تبعیض قرار گیرد.