از منظر علم اقتصاد سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی (FDI) بدین ترتیب تعریف می‌شود که کشور یا سرمایه‌گذار خارجی مستقیماً یا با مشارکت سرمایه‌گذار داخلی به منظور کسب منفعت دائمی و همیشگی در بنگاهی مستقر در کشوری غیر از کشور سرمایه‌گذار و کسب حق رای موثر در مدیریت شرکت، مبادرت به امر سرمایه‌گذاری می‌کند، که بدیهی است فارغ از مقوله تامین منابع مالی خارجی به ویژه برای کشورهای در حال توسعه، منتج به بهبود متغیرهای کلان اقتصادی کشور سرمایه‌پذیر مانند کاهش نرخ بهره، تقویت ارزش پول ملی، موازنه مثبت تراز پرداخت‌ها، رشد اقتصادی، کاهش نرخ بیکاری، انتقال دانش فنی، توسعه مهارت و مدیریت، افزایش بهره‌وری، ارتقای سطح فناوری، توسعه صادرات و... می‌شود.

حسن روحانی در تقسیم‌بندی تاریخ به قبل و پسابرجام، از انجام 3 میلیارد دلار سرمایه خارجی خبر داده است که پیش از این در آمارهای مصوب بود و یکباره در 2 ماه به آمار جذب‌شده‌ها تبدیل شد.

سرمایه‌گذاری مشترک از مهمترین عوامل توسعه پایدار است و معمولا حجم این سرمایه‌گذاری‌ها در کشورهایی که رشد اقتصادی بهتری دارند، بیشتر است. ایران اکنون در آستانه جذب حجم عظیمی از این سرمایه‌هاست. ولی آیا این کار تاثیری بر صنعت و اقتصاد خواهد داشت؟ تجربه کشورهای دیگر از این نوع سرماه‌گذاری چگونه است؟