اعتراف فوق‌الذکر، مسئولیت کیفری فردی رئیس‌جمهور ایالات متحده و هر مقام یا فرد آمریکایی دیگر دخیل در نقض‌های فاحش حقوق بین‌الملل بشردوستانه از جمله به‌واسطۀ ارتکاب جنایت تجاوز، هدایت حملات عمدی علیه غیرنظامیان (از جمله زنان و کودکان، دانشمندان، استادان دانشگاه، خبرنگاران و زندانیان)، هدف قرار دادن افسران ارشد نظامی خارج از عرصۀ مخاصمات، انجام حملات عمدی علیه اهداف غیرنظامی شامل بیمارستان‌ها و آمبولانس‌ها، مرکز صداوسیمای ایران، یک زندان و زیرساخت‌های انرژی از جمله تأسیسات هسته‌ای صلح‌آمیز را نیز در پی خواهد داشت. این امر البته خدشه‌ای به مسئولیت کیفری تمامی اشخاص از جمله در درون رژیم اسرائیل که در فرماندهی، دستور، ارتکاب، یا معاونت و تسهیل در ارتکاب جنایات جنگی یادشده دخیل بوده‌اند، وارد نمی‌کند.

جمهوری اسلامی حتی اگر مایل به اصلاح اصول و اهداف سیاست خارجی خود نیست، شیوه درک مقامات آن از سیاست بین الملل و نحوه تصمیم گیری با توجه به اقتضائات روز، نیازمند بازنگری اساسی است.برخی مقامات سیاسی در ایران چندان وقعی به این مهم نمی گذارند و برعکس، هر آنچه را که در ذهن خود باور دارند به عنوان حقیقت غایی برمی شمارند.عدم توجه به اقتضائات روز و داشتن نگاه دگم و بسته به موضوعات در سیاست ورزی و به خصوص در عرصه سیاست خارجی آسیب زا و خسارت بار است. موضوعی که برخی مقامات در جمهوری اسلامی به آن مبتلا بوده و حتی بعد از آشکار شدن این رویکرد اشتباه، حاضر به پذیرش و اصلاح این رویه غلط نیستند.برخی مقامات در جمهوری اسلامی گمان می‌کنند که می توان در عرصه بین الملل نیز همچون عرصه داخلی رفتار کرد. در واقع آنها نمی خواهند یا نمی توانند درک کنند که سیاست بین الملل فاقد یک مرجع یا قدرت مرکزی است که دولت ها از آن تبعیت کنند. به همین دلیل مشاهده می شود که ادبیات سیاست خارجی جمهوری اسلامی عمدتا هنجاری است و با الفاظی همچون اخلاق، عدالت، حقوق، حق ذاتی، ظالم، مظلوم و ... پیش می رود.

دبیرکل سازمان ملل روزهای واپسین حضور خود در این سمت را می‌گذارند؛ سمتی که گرچه آغازی خوب داشت اما اکنون با توجه به مواجهه جهان با بحران‌های عمیق و متعدد می‌تواند یکی از دشوارترین مشاغل سیاسی جهان قلمداد شود. این دیپلمات 72 ساله در این آخرین حضورهای رسانه‌ای‌اش از روزهای سپری شده گفت.