شهرنشینی، پیشرفت فناوری‌ها و تغییر رفتار مصرفی مردم، و ریسک ناشی از فعالیت‌های روزمره انسان‌ها چالش‌های زیادی را در کیفیت محیط ایجاد کرده است. ترکیب و رشد جمعیت و افزایش بهره برداری از منابع طبیعی تجدیدپذیر و تجدید ناپذیر بر اثر منفی در کیفیت و سلامت محیط زیست افزوده است. این امر به ویژه هنگامی صادق است که با افزایش تقاضا برای غذا و سرپناه، انرژی و منابع معدنی و اثر‌های آن‌ها بر سرمایه طبیعی محیط زیست زمین مورد بررسی قرار گیرد. شهر‌های بیشتری در مانه‌های کوه‌ها که محل عبور گسل‌های فعال لرزه زا هستند توسعه می‌یابند. به بعضی از مشکلات مهم توسعه ناپایدار از دید مخاطرات زمین در ایران می‌توان به این ترتیب یاد کرد: انتخاب محل نامناسب برای سد لار در دهه ۵۰ شمسی و سد گتوند در دهه هشتاد، ناپایداری شیب در هنگام ساخت آزادراه قزوین-رشت، توسعه تهران در دامنه‌های خشک جنوب البرز در دهه ۴۰ به بعد، خشک شدن دریاچه ارومیه بر اساس ساخت بزرگراه در میانه دریاچه، و ساخت سد‌های متعدد بر روی سرچشمه‌های رودخانه‌های تغذیه کننده دریاچه در دهه هفتاد به بعد.

سوء مدیریت ، پرداخت سود مبالغ کلان بابت اصل و سود وام‌های دریافتی و کالاهای رقیب وارداتی ، «هپکو» را در منگنه قرار داد.

حفر چاه‌های عمیق جدید در حریم تخت جمشید درحالی‌که بحران نشست‌های زمین‌های اطراف این مجموعه جهانی هر روز شدیدتر می‌شود باعث نگرانی دوستداران میراث فرهنگی کشور و تهدیدی برای این اثر جهانی شده است.