جمهوری اسلامی حتی اگر مایل به اصلاح اصول و اهداف سیاست خارجی خود نیست، شیوه درک مقامات آن از سیاست بین الملل و نحوه تصمیم گیری با توجه به اقتضائات روز، نیازمند بازنگری اساسی است.برخی مقامات سیاسی در ایران چندان وقعی به این مهم نمی گذارند و برعکس، هر آنچه را که در ذهن خود باور دارند به عنوان حقیقت غایی برمی شمارند.عدم توجه به اقتضائات روز و داشتن نگاه دگم و بسته به موضوعات در سیاست ورزی و به خصوص در عرصه سیاست خارجی آسیب زا و خسارت بار است. موضوعی که برخی مقامات در جمهوری اسلامی به آن مبتلا بوده و حتی بعد از آشکار شدن این رویکرد اشتباه، حاضر به پذیرش و اصلاح این رویه غلط نیستند.برخی مقامات در جمهوری اسلامی گمان می‌کنند که می توان در عرصه بین الملل نیز همچون عرصه داخلی رفتار کرد. در واقع آنها نمی خواهند یا نمی توانند درک کنند که سیاست بین الملل فاقد یک مرجع یا قدرت مرکزی است که دولت ها از آن تبعیت کنند. به همین دلیل مشاهده می شود که ادبیات سیاست خارجی جمهوری اسلامی عمدتا هنجاری است و با الفاظی همچون اخلاق، عدالت، حقوق، حق ذاتی، ظالم، مظلوم و ... پیش می رود.

قدرت فراوان باعث بی‌تفاوتی نسبت به دیگران می‌شود. ریشه اهمیت دادن به دیگران در نیاز و وابستگی است. این یک واقعیت اجتناب ناپذیر زندگی انسان هاست. تربیت‌ها و آموزش‌های فراوانی باید صورت پذیرد و ساختارهای بی شماری بنا شود تا قدرت فراوان و اخلاق نسبی ممزوج شوند. به سختی بشر بتواند قدرت، انصاف، اخلاق و راستگویی را در یک شبکه جمع کند. متاسفانه، وقتی قدرت افزایش می‌یابد، دیگران اهمیت خود را از دست می‌دهند.

توافق هسته‌ای که آمریکا در پی آن بود، در حقیقت، حداقل خواسته طرف آمریکایی از ۱۵ سال انواع جنگ بود. طبیعی است که برجام بدون مدیریت مسائل منطقه‌ای برای واشنگتن بی‌معنا باشد.