نقاشی قهوه‌خانه‌ای شیوه یا مکتبی از نقاشی است که با نام حسین قوللَر آقاسی همراه است. آثاری که مخاطبانش در قهوه‌خانه‌ها بودند و نقال‌ها از روی پرده‌ها و بوم‌ها، برای مردم عامی داستان سرایی می‌کردند، داستان‌های مذهبی، حماسی، بزمی و فولکلور. این مکتب عمری کوتاه داشته، از اواخر قاجار تا جواد عقیلی آخرین بازمانده نسل طلایی نقاشی قهوه‌خانه‌ای. این مکتب که به‌دلیل بی‌توجهی جامعه هنری و نبود انسجام میان هنرمندان آن، امروزه بسیار بی‌رمق است، شیوه‌ای از نقاشی است که برای اولین بار به شکل وسیع وارد فضای جامعه و مردم عادی شد، بسیاری آن را فراموش کرده و حتی هنرمندان نیز علاقه‌ای به کشیدن آثار به شیوه قهوه‌خانه‌ای ندارند. مکتبی که ریشه‌های ایرانی در آن زیاد است و نگاه و شناخت امروز ایرانی به آن، کم.

نقاشی قهوه‌خانه‌ای نوعی نقاشی روایی رنگ روغن با مضمون‌های رزمی و مذهبی است که در جنبش مشروطیت براساس سنت‌های هنر مردمی و دینی توسط هنرمندانی چیره‌دست خلق می‌شد. خاستگاه این هنر سنت کهن قصه‌خوانی، مرثیه‌سرایی و تعزیه‌خوانی در ایران بوده و نقاشی قهوه‌خانه‌ای یکی از مهم‌ترین شاخه‌های هنر ایرانی محسوب می‌شود.