ادبیات آلمان برای سال‌ها در ایران محدود می‌شد به چند نام کلاسیک مانند توماس مان، برشت و هرمان هسه. این آخری‌ها هاینریش بل و گونترگراس هم به این لیست کوتاه اضافه شده بودند. اما این روزها آثار نویسندگان نسل‌های جوان‌تر آلمان هم پا به کتابخانه‌ فارسی‌زبان گذاشته‌اند. اینگو شولتسه، یکی از آن‌هاست.

حمید امجد را با نمایش‌نامه‌هایش می‌شناسند یا فیلمنامه‌ها یا فیلم‌هایی که ساخته است، نمایش‌هایی که روی صحنه برده، آثارِ نمایشی که بازی کرده، از فیلم تا نمایش و سریال، داستان‌نویسی یا ترجمه‌هایش و انتخاب و ویرایش آثاری درخور در نشر نیلا، تفاوت چندانی برای او ندارد. قالب هرگز امجد را محدود نکرده است. او سالیانی است که سرگرمِ کارِ خویش است. در زمینه داستان‌نویسی هم سه‌چهار سالِ پیش بی‌سروصدا مجموعه‌داستانِ «عکس‌های دسته‌جمعی» را چاپ کرد که بی‌تردید دست‌کم داستانِ «مردی که زنش را گم کرد» در خاطره ادبیات داستانی نحیف این سال‌های ما خواهد ماند.

محمود حسینی‌زاد با دفاع تمام‌قد از جایزه نوبل ادبیات و انتخاب‌های آن می‌گوید: کسانی که الان به این روند ایراد می‌گیرند، همان کسانی هستند که وقتی پاموک جایزه گرفت پدر خودشان را درآوردند، چون شناختی از او نداشتند.