موسوی‌چلک عنوان می‌کند: «به نظر بنده آنچه در حال حاضر انجام می‌شود، آب در هاون کوبیدن است و نتیجه‌ای در حوزه توانمندسازی افراد و کاهش معتادان رخ نمی‌دهد. تنها اتفاقی که می‌افتد این است که این افراد در خیابان نباشند. خیلی بدبین نیستم، ولی پروژه‌های مقطعی در حوزه آسیب‌های اجتماعی و به‌ویژه معتادان و بی‌خانمان‌ها جواب نمی‌دهد.»

نود زن، نود جان، نود امید سرکوب شده، نود بی‌سرپناه که سال‌ها به گرمخانه‌های شهرداری تهران اعتماد کرده بودند، پس از ورود نابهنگام ماموران شهرداری که می‌خواستند آن‌ها را برده و مشمول ماده ۱۶ قانون اساسی و درمان اجباری اعتیاد قرار دهند، دیشب از مرکز نور سپید هدایت گریختند و در خیابان‌های ناامن شهر خوابیدند. رفتند تا به آسیب‌های ناتمام این شهر سربی سنجاق شوند. رفتند و سپیده علیزاده، مدیر این موسسه می‌نویسد: «هرگز برنمی‌گردند!».

پیش از هر چیز شما باید بگویید چرا کارتن‌خواب‌ها، گورخواب‌ها و بی‌خانمان‌ها از شهریار به گرمخانه‌های شهرداری تهران نمی‌آیند؟ مگر آن‌ها شغل ثابت یا مسکن دارند که به شهریار پایبندشان کند؟ نکند آن‌ها دهان به دهان داستان مهدی عربی را شنیده‌اند؟