سهم نابرابر «مترو» و «بزرگراه» از بودجه پایتخت، هدف برنامه پنج‌ساله مدیریت شهری در پوشش سفرهای درون‌شهری از سوی حمل‌ونقل عمومی را ناکام گذاشته و باعث سبقت طول بزرگراه‌ها از خطوط مترو شده است. شبکه قطار درون‌شهری تهران در صورت توزیع هدفمند منابع مالی بین پروژه‌های عمرانی، می‌توانست به 300 کیلومتر برسد و حداقل یک پنجم جابه‌جایی‌ها را پوشش دهد؛ اما به‌خاطر اولویت بزرگراه‌سازی در سال‌های 91 و 92 – همچون پل طبقاتی صدر - 67 درصد اعتبارات حوزه حمل‌ونقل، در جهت «تحریک به استفاده بیشتر از خودروی شخصی» صرف شد.