به جرات می توانیم بگوییم که عملکرد سازمان های حمایتی و نهادهای پیشگیری از آسیب های اجتماعی در ایران در حد فاجعه است. حیف حقوقی که به جماعتی کارمند می دهیم تا مثلا خدمات تخصصی بدهند. این جماعت به نوعی درمانده در خودشان هستند، خدمات رسانی پیشگیرانه و مداخله در بحران، پیش کش. چه حالی به شما دست می دهد وقتی بفهمید دختر المپیادی دیروز، معتاد و قاتل امروز شده است؟ سازمان بهزیستی و سایر نهادهای تخصصی مرتبط کجا تشریف دارند؟ چه می کنند؟ البته وزارتی که وزیرش فلانی و بهمانی باشد، مشخص است که سازمان ها و زیربخش ها چه می شوند.

بی توجهی به خواسته های فرزندان و بی تفاوتی به نقش مادر بودن بنیاد خانواده را در جامعه کاملاً سست می‌کند.

جامعه بچه خریدن این روزها آسان‌تر از خرید خیلی چیزهاست، آن قدر آسان که فقط اگر بدانید کجا می‌شود زنان و مردان معتاد و کارتن خواب را پیدا کرد 90درصد کار را انجام داده‌اید.