گابریل گارسیا مارکز بزرگ، معتقد است که زندگی، یعنی خاطراتی که داریم. البته بیراه هم نمی‌گوید. در هر سن و سالی که ایستاده‌ایم، تلقی ما از زمان‌ها و اتفاق‌های طی شده و به وقوع پیوسته، تنها خاطراتی هستند که در حافظه ما شکل گرفته‌اند. پس خاطرات، می‌شوند زندگی‌های ما. سن که بالاتر می‌رود، به مرور خاطرات هم پررنگ‌تر می‌شوند. یک تعریف ناقص هم هست که می‌گوید، وقتی خاطرات شما، مهم‌تر از آینده شما شدند، یعنی که رشد شما متوقف شده و احتمالاً به ایستگاه پیری رسیده‌اید. خیلی‌ها هم، وقتی که سن‌شان بالا می‌رود، به دو علت شروع به واکاوی گذشته و زیر و رو کردن خاطرات‌شان می‌کنند. یا برای اینکه این خاطرات و زندگی‌ها را حفظ کرده و نگه دارند. یا برای اینکه با بار روانی سنگین آینده، مقابله به مثل کنند. اینجا روایت‌هایی می‌خوانیم در ستایش یا نکوهش همین دوران؛ دوران سالمندی و پیری.

بحث میل به زیبایی و گفتمان زیبایی‌شناختی همواره با بحث «هویت» و «مد» گره خورده است. هیچ هویتی، هویت برای «خود» نیست، هر هویتی همواره پای «دیگری» را به گفتمان زیبایی باز می‌کند.

فرهنگ و تاریخ ایران غنی از روزهایی است که خالق معانی و رفتارهای پسندیده و مروج صلح و آشتی میان مردمان است. شاید به همین دلیل است که ارزش‌های تاریخی و باستانی ما همواره مورد احترام اقوام و ملل گوناگون بوده است. دامنه خواست عمومی و اقبال مردم به این رویدادها نیز به گونه‌ای است که امروزه بسیاری از تاریخ نویسان و باستان شناسان مبادرت به کشف دلایل و رموز این آداب و رسوم از خلال بررسی نشانه‌ها و اسطوره‌ها می‌کنند.

سن و سالی ندارد. اما عناوینش پر و پیمان است. نخستین کودک کارآفرین ایران، مشاور وزیر کار، برگزیده همایش‌های علمی زیست‌محیطی ایران و چندین و چند عنوان دیگر. صحبت از «مهدی بهرامیان» است. متولد 4 مرداد 1383.