امروزه یکی از مهم‌ترین مسائل شهرداری‌ها به‌ویژه شهرداری تهران، بحث تامین منابع مالی برای اداره شهر است. پس از تصویب قانون «خودکفایی شهرداری‌های کشور» در دهه ۶۰ ، کمک‌های دولتی به شهرداری‌های کشور کم و کمتر شد و از آنجا که هزینه‌های شهرداری‌های کلان‌شهرها تحت تاثیر رشد فزاینده جمعیت شهری سال به سال صعود کرد، شهرداری‌ها مجبور شدند جای خالی اعتبارات دولتی را با منابع سهل الوصول تامین کنند که در این مسیر عمده شهرداری‌های کشور از جمله تهران و سایر شهرهای بزرگ به سمت دریافت نوع مخرب عوارض ساخت‌وساز حرکت کردند. از این‌رو وضعیت امروز شهرداری‌های شهرهای بزرگ به جایی رسیده است که منابع مستمر و پایدار آنها تا حدی کاهش یافته است که حتی کفاف هزینه‌های دائمی کلان‌شهرها را هم نمی‌دهد.

وابستگی به منابع مالی ناپایدار در مرحله نخست به دلیل مغایرت با اهداف توسعه پایدار شهری منجر به کاهش کیفیت محیطی و زندگی شهروندان می شود. عارضه دومی که به دلیل تغذیه از درآمد سمی حاصل از انواع عوارض ساختمانی به شهر وارد می شود «اتلاف منابع» است.