ساعدهای خط‌خورده با تیغ‌ و ردهای خون دلمه بسته مد این روزهای دختران دبیرستانی است؛ دختران دبیرستانی‌ای که حالا می‌خواهند مرد شوند و برای همین دیگر نه داد می‌زنند، نه گریه می‌کنند و نه فریاد به حال‌شان افاقه می‌کند، چون یاد گرفته‌اند خشم‌شان را مشت کنند و به دیوار بکوبند اما وقتی حال‌شان خراب‌تر است دست، پا، ران یا حتی سرشان را به کام «کاتر» یا «تیغ» می‌دهند تا آرام شوند. تمام حرف‌شان این است که می‌خواهیم به آرامش برسیم و درد کشیدن کمک می‌کند مشکلات کمتر آزارمان بدهد.