رویکرد شهرداری تهران در بلندمرتبه‌سازی در معابر کم‌عرض، منتقدان زیادی داشته است به‌ویژه طراحان شهری و استادان برنامه‌ریزی دانشگاه‌ها که در فرایند پرشتاب تغییر و تحولاتی که تهران پس از پایان جنگ به‌خود می‌دید، برج‌سازی‌ بی‌حساب و کتاب را در کانون نقد و نظر قرار داده بودند.

«سرخوردگی شهروندان» در مواجهه با سرنوشت مبهم رسیدگی نهادهای ناظر بر شهرداری‌ها نسبت به ساخت‌و‌سازهای مزاحم آرامش و آسایش شهری، می‌تواند میزان مشارکت عمومی در اداره شهرها را کاهش دهد و از آن مهم‌تر، درجه هوشیاری شهر نسبت به تغییر کاربری‌ها و تخلفات ساختمانی ریز و درشت در مناطق مختلف را پایین بیاورد که تبعات این دو اتفاق، در نهایت تضعیف بیشتر نهادهای نظارت‌کننده بر فعالیت مدیران شهری و تشدید آسیب عناصر زیست محیطی و مولفه‌های شهری خواهد بود.