معاون خدمات تجاری سازمان توسعه تجارت با بیان اینکه جنگ‌های آینده بر سر کریدورهاست، گفت: در نخستین نمایشگاه جامع حمل و نقل و لجستیک، به دنبال پرداختن به نقاط ضعف کریدورهای موجود در کشور هستیم. علی امامی، مدیرکل دفتر آماد و پشتیبانی تجاری سازمان توسعه تجارت نیز بیان داشت که وضعیت لجستیک در کشور به هیچ عنوان مناسب نیست؛ به طوری که هزینه تمام شده حمل بار صادراتی ۱۵ درصد قیمت تمام شده کالا می‌شود، در حالی که این رقم در جهان هفت تا هشت درصد است.زمان حمل بار از ایران به دیگر کشورها ۲ برابر متوسط جهانی است و علاوه بر آن هزینه‌های حمل و نقل بیش از ۱.۵ برابر نُرم جهانی تمام می‌شود. این در حالی است که برخی از منتقدین بیان می دارند که نگاه مدیران داخلی به ساخت کریدورها و یا کاهش موانع کارامدی در انها بوده و فاقد نگاه سیاسی به وضعیت اثرگذاری متقابل کریدورها در سطح جهانی و منطقه بر یکدیگر هستند.

پیش از انقلاب ۲۱ فرودگاه داشتیم، اما پس از انقلاب و به‌ویژه بعد از جنگ، بیش از ۳۳ فرودگاه، آن هم عموما براساس پیش‌فرض‌های نادرست احداث شده‌اند. بی‌توجهی به جغرافیای حمل‌ونقل، منشأ بسیاری از تصمیمات نادرست در این زمینه بوده است. انجام ۸۰ درصد پرواز‌ها در کمتر از ۱۰ فرودگاه خودش شاخصی برای عدم‌توازن توسعه است. چرا در شرایطی که افزایش ظرفیت را در بسیاری از فرودگاه‌ها به‌جای ایجاد باند اضافه با استفاده از یک رادار تقرب یا توسعه خدمات ناوبری هوایی می‌توان انجام داد، تاکید بر فرودگاه سازی یا گسترش باند شده است؟ فرض نادرست دیگری که وجود دارد، این است که فرودگاه‌های تجاری را زیرساختی ضروری برای مدیریت بحران‌های ناشی از حوادث طبیعی می‌دانند. بدیهی است در شرایط بحران باید از هر امکانی برای مدیریت آن بهره جست، اما اساسا فرودگاه‌ها زیرساخت مناسبی برای این منظور نیستند و اغلب خود در چنین شرایطی در معرض مخاطرات جدی قرار دارند. مدل بازرگانی ایرلاین‌ها، تعیین‌کننده نوع ناوگان مورداستفاده است و تهیه مدل بازرگانی فقط برمبنای وجود فرودگاه نیست، بلکه تقاضا، تعرفه‌ها، زیرساخت‌های قانونی، وضعیت GDP آن منطقه و جغرافیای حمل‌ونقل... نیز در این مدل مطرح است. امروز هیچ‌کدام از فرودگاه‌های ما اقتصادی نیستند و اگر از منابع پرواز‌های عبوری و خدمات ناوبری هوایی برای نگهداری و توسعه فرودگاه‌ها بهره نمی‌بردیم، واقعا با مشکل جدی مواجه می‌شدیم.

دستیابی به رشد اقتصادی پایدار در اقتصاد ایران، وابستگی زیادی به توسعه صادرات غیرنفتی دارد. ظرفیت اقتصاد داخلی برای فراهم ساختن تقاضای مورد نیاز برای رشد پایدار تولیدات داخلی کافی نیست و لذا توسعه صادرات و دستیابی به بازارهای جهانی، مولفه‌ای کلیدی برای دستیابی به رشد اقتصادی پایدار است.