«گل سفید» همچون کشتی به گل نشسته‌ای میان شهر، وامانده است. نه توان رفتنی هست و نه میل ماندن. تنها یک چیز است که ساکنان محله قدیمی در دل خرم‌آباد را گرد هم نگه داشته است؛ اجبار. محله‌ای که بهبود یافتگانش از بیم گرفتاری دوباره، نگاهشان را از میهمانان ناخوانده شبانه می‌دزدند و قهرمان کشورش، از ورزش، تنها حسرت میدان مسابقه برایش مانده و لوح‌های تقدیر روی دیوار.