طبق گزارش برنامه دوم عمرانی، در دهه ۱۳۳۰ شمسی حدود یک‌سوم از مساحت کل ایران برای تولید کشاورزی قابل استفاده بود، اما در آن زمان به علت پایین بودن سطح اطلاعات فنی و نامناسب بودن نحوه بهره‌برداری از زمین‌های قابل‌کشت و نیز کمبود آب، فقط ۱۱ درصد از کل مساحت ایران درحال استفاده زراعی بود و از آنجا که بیشتر زمین‌های کشاورزی براساس گزارش سازمان برنامه درحال آیش بوده است، کشت حقیقی سالیانه در مساحتی کمتر از شش میلیون هکتار یا چهار درصد مساحت کل ایران انجام می‌گرفت.