اصفهان، تبریز، مشهد، لالجین، سیرجان، مریوان و کلپورگان شش شهر و یک روستای کشور هستند که از سال ۹۴ به ثبت شورای جهانی صنایع‌دستی رسیدند. روز دوشنبه پنجم آذر نیز دو شهر آباده به عنوان شهر منبت و میبد به عنوان شهر زیلو و روستای خراشاد به عنوان روستای توبافی (حوله‌بافی) به این فهرست اضافه شدند و این رقم به هشت شهر و دو روستا رسید؛ اتفاقی که موجب شد ایران در مقام نخست جهانی از لحاظ ثبت شهرها و روستاهای صنایع‌دستی قرار گیرد؛ جایگاهی که نشان می‌دهد ایران پتانسیل بالایی در زمینه صنایع‌دستی دارد و می‌تواند از این پتانسیل بهره درخوری ببرد.

طی هفته جاری، پایتخت همزمان میزبان دو نمایشگاه صنایع‌دستی و گردشگری است؛ همزمانی‌ای که نشان‌ می‌دهد گویا سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری برای ایجاد چنین نمایشگاه‌هایی برنامه‌ریزی مدون نداشته است. بسیاری از فعالان صنایع‌دستی این سوال را مطرح می‌کنند که الزام برگزاری دو نمایشگاه به‌صورت فشرده در یک بازه زمانی چه بوده است؟ این درحالی است که نمایشگاه صنایع‌دستی از ماه‌ها قبل برای برگزاری‌اش برنامه‌ریزی‌های لازم صورت گرفته بود؛ اما به نظر می‌رسد برنامه‌ریزی برای برگزاری نمایشگاه شهر گردشگر با برنامه‌ای از پیش تعیین‌شده همراه نبوده است. فعالان هر دو حوزه بر این باورند چنین برنامه‌ریزی و اجرایی تنها باعث می‌شود تا بخشی از این دو نمایشگاه‌ مغفول باقی بماند؛ یا نمایشگاه صنایع‌دستی دیده نشود یا بخشی از فعالیت‌هایی که در نمایشگاه شهر گردشگر صورت می‌گیرد از نگاه‌ها پنهان بماند.

سازمان میراث فرهنگی با امضای تفاهم‌نامه همکاری با صندوق بیمه اجتماعی روستاییان، کشاورزان و عشایر، از روز گذشته موظف شده پس از ثبت‌نام هنرمندان و صنعتگران روستایی متقاضی، آنان را برای بهره‌مندی از مزایای پیش‌بینی‌شده در بیمه‌های اجتماعی به صندوق بیمه اجتماعی روستاییان و کشاورزان معرفی کند.

رئیس‌جمهوری، دو قانون مصوب مجلس شورای اسلامی را برای اجرا به وزارتخانه‌های صنعت معدن و تجارت، تعاون کار و رفاه اجتماعی و راه و شهرسازی و سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری ابلاغ کرد.

معاون صنایع‌دستی گفت: «طرح حمایت از هنرمندان، استادکاران و فعالان صنایع‌دستی ، تحولی بنیادین در قوانین این حوزه ایجاد می‌کند.»