دغدغه این روزهای برخی از صاحبنظران، کمرنگ شدن نقش مرجعیت‌های فکری- اجتماعی در جامعه است و بر این باورند که مردم در واکنش به مسائل جامعه حتی پیشگام‌تر از آنان حرکت می‌کنند. اگر این ادعا را بپذیریم آن وقت این پرسش مطرح می‌شود که این امر باید مثبت ارزیابی شود یا منفی؟ و چه پیامدها یا مزیت‌هایی برای جامعه دارد؟ برای بررسی این موضوع به سراغ هادی خانیکی، استاد ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی و مقصود فراستخواه، عضو هیأت علمی مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی رفتیم تا برای این مسأله روز جامعه‌ پاسخی بگیریم.

عرفان، حقوقی را مطرح می‌کند که به آن نمی‌رسی مگر اینکه بمیری، یعنی خودکشی. عرفان، اخلاقیات را از بین می‌برد چراکه یا به شدت امیدوار می‌شویم مثلا پای منبر که می‌نشینیم همه بهشتی هستیم و بعد در جامعه با انواع و اقسام گناه مواجه می‌شوی و احساس شکست می‌کنی و ناامید می‌شوی که قرار بود رستگار بشوم. اما اگر جامعه بر مبنای فلسفه و حکمت پیش برود، رو به آینده حرکت می‌کند و قدم به قدم امیدوار می‌شود و می‌داند چه کاری باید انجام داد.