ماجرای فساد چای دبش ابعاد گسترده‌ای دارد و هر بار جزئیات جدیدی از این پرونده منتشر می‌شود. بررسی رسانه از صورت‌های مالی چای دبش که از بیانیه ثبت انتشار اوراق مرابحه شرکت در سال ۱۴۰۱ استخراج شده است، نشان می‌دهد که کل سود به‌دست‌آمده شرکت چای دبش در سال ۱۴۰۰ فقط صد میلیارد تومان بوده است؛ اما افزایش سرمایه شرکت از محل آورده سهامداران آن در همین سال، یعنی اکبر رحیمی درآبادی و خانواده او، ناگهان به حدود شش‌هزار‌و ۹۰۰ میلیارد تومان رسیده است! در واقع مالک چای دبش و خانواده او ناگهان در یک سال نزدیک به ۶۹ برابر سود سالانه چای دبش را به دست آورده و آن را در شرکت خانوادگی‌شان سرمایه‌گذاری کرده‌اند.

باور عمومی درباره ناتوانی ایران برای افتتاح پروژه‌های بزرگ نظیر آنچه در دو دهه اخیر در چین و ترکیه و امارات رخ داده، حول محور اقتصاد نفتی و دولتی می‌چرخد. مواردی که از نظر نگارنده دارای اهمیت بوده ولی دلیل اصلی وضعیت کنونی ما نمی‌توانند باشند. به نظر می‌رسد بی‌توجهی به چنین پروژه‌های مهمی در ایران، لزوماً ارتباطی به نفت ندارد. شاهد این ادعا هم کشورهای نفتی حاشیه خلیج فارس مثل قطر و امارات هستند که به‌رغم تاثیر کاملاً واضح درآمد نفتی بر اقتصاد ملی در این دو کشور، طی چند دهه اخیر فراساختارها و زیرساخت‌های عظیمی را در محدوده جغرافیایی خود تاسیس کرده‌اند.

در بحث ایجاد رشد اقتصادی، لازم است به دو موضوع پایداری رشد و افزایش متوسط سطح رشد به تفکیک توجه شود. در اقتصاد ایران، مشاهدات نشان می‌دهد عوامل ایجادکننده ناپایداری رشد اقتصادی (عوامل مخرب رشد) خود نقش پررنگی در کاهش سطح رشد داشته است. بنابراین در اولین گام، باید به عوامل ایجادکننده نوسانات رشد اقتصادی توجه شود.

صادرات به عنوان رویکرد اصلی کشور برای برون رفت از اقتصاد تک بعدی، با مشکل تمرکزگرایی در صدور مجوزهای صادراتی و وارداتی در تهران و بروز مشکلات متعدد ناشی از این وضعیت برای فعالان اقتصادی شهرستان ها مواجه است.

صادرات کره جنوبی در دهه ۱۹۵۰ تنگستن و ماهی بود و شرکت سامسونگ ماهی و سبزیجات و میوه صادر می‌کرد...