گاومیش‌ها به سمت جاده خاکی سرازیر می‌شوند؛ آرام و بی‌صدا، پشت سر هم و همان‌طور که مسیر اتوبان تا شط را آمده‌اند در آب می‌نشینند و هیکل تنومند و چندصدکیلویی‌شان را به آب می‌زنند، با چشمانی که به یک نقطه خیره شده و بدون اینکه حتی لحظه‌ای سرشان را به راست و چپ بچرخانند. فقط گاهی حرکات گاه‌وبیگاه پرنده‌ها و حشرات رودخانه روی پلک‌هایشان آنها را به جنبشی کوتاه وامی‌دارد. بشیر که به‌سختی فارسی حرف می‌زند با لهجه غلیظ جنوبی می‌گوید: «گاومیش‌ها دوتا سه بار در روز به آب می‌زنند البته تابستان‌‌ها گاهی بیشتر.