جداره‌های شهری، یکی از عرصه‌های عمل طراحی شهری هستند که در ارتباط زیاد با ناظرین قرار می‌گیرند. بنابراین در صورتی که این سطح¬ها، واجد ارزش‌های بصری هماهنگ با فرهنگ و هویت باشد، ضمن آنکه توسط استفاده کننده فضا درک می‌شوند، واجد هویت متمایز بصری و ارزش های زیبایی‌شناسانه خواهند بود و به این ترتیب نوعی آرامش بصری را برای ناظرین فراهم می آورند. درست در نقطه مقابل، اگر نماها فارغ ارزش¬های بصری و در عین حال هویتی، طراحی شوند و یا در فرایند طراحی معماری به عنوان آثاری مستقل از زمینه در نظر گرفته شوند، به بستری ناهماهنگ، واجد اغتشاش بصری تبدیل می‌شوند که به دلیل عدم هماهنگی نظم‌های موجود در هر اثر، زشتی و ناهماهنگی را به بیننده القاء می‌کنند.از سوی دیگر در شهرهای امروزی شاهد سرعت بالای رشد شهر و جمعیت آن هستیم.

روز، وقت کار و تکاپو و شب موقع خواب است؛ شهر در تاریکی آرام می‌گیرد و باید به خواب برود. این شیوه‌ای طبیعی برای زمانبندی و رسمی معمول در شهرهای سنتی است. اما در شهرهای مدرن چنین نیست. اصول مدیریت شهری مدرن و اقتضائات زندگی پیچیده امروز رسمی دیگر دارد؛ سکون شب را به «شب مردگی» تعبیر می‌کند و بنا به تجربه، تاریکی و خلوت را فرصتی برای بروز آسیب‌های اجتماعی می‌داند. بر این اساس اغلب شهرهای توسعه‌یافته جهان شب بیدارند و آرامش شبانه را به فرصتی برای پیگیری نوعی دیگر از زندگی اجتماعی تبدیل کرده‌اند.