کمبود آب در ایران یک مساله چندوجهی است و من در همه شئون آن متخصص یا حتی آشنا به امور نیستم. مضافا اینکه صدها مقاله و گزارش ارزشمند در این خصوص موجود است و شاید نیاز به قلم‌فرسایی نباشد. با این وصف و پیرو کلام فرخی سیستانی که فرمود «سخن نو آر که نو را حلاوتیست دگر» سعی می‌کنم برخی مسائل را که به نظرم مغفول مانده برجسته کنم. از این روی به ذکر سه نکته می‌پردازم.