این روزها در حالی انقلاب اسلامی به 40 سالگی خود نزدیک می‌شود که در حوزه آموزش عالی پیشرفت‌های قابل‌ملاحظه‌ای صورت گرفته است. نسبت دانشجو به جمعیت، هیات‌علمی به جمعیت، ثبت اختراعات و ابداعات جهانی و دیگر شاخصه‌های علمی و فناوری با شیب تندی افزایش یافته است، با این حال بیش از 80 سال از تاسیس دانشگاه در ایران می‌گذرد و تصور دقیقی از آموزش عالی در پیش از انقلاب اسلامی وجود ندارد. امروز سالروز فرار شاه از ایران است و این موضوع بیشتر در ابعاد سیاسی خود بحث شده، اما نگاهی به وضعیت آموزش‌عالی در دوره پهلوی نشان می‌دهد شاه در این حوزه نیز به‌رغم داشتن امکانات قابل‌توجه جهت رشد علمی کشور کارنامه‌ای قابل‌قبول نداشته است.

نخستین دغدغه ذهنی شاه در مواجهه با اعتراضات مردمی یا روبه‌رو شدن با حریف سیاسی قدرتمند، آماده بودن هواپیمای شخصی و خلبان مخصوصش بود تا بتواند در صورت لزوم، از کشور فرار کند.

روزگار قاجار دوران افراط و تفریط‌هاست. لقب و لقب‌گزینی هم در این روزگار چنان افراطی می‌شود که در روزگار قبل و بعد خود این‌گونه نبود. قدمت لقب دادن به افراد سرشناس و صاحب‌منصب به قبل از اسلام برمی‌گردد. القاب، نام‌های مستعار و غیررسمی و ثانویه‌اند که علاوه بر نام اصلی و قانونی فرد به وی داده می‌شود. لقب یا عنوان، واژه‌ای است که برای بیان موقعیت اجتماعی افراد در ابتدا یا آخر نامشان به کار می‌روند.