ساختار صنعتی کشورمان سخت بیمار است و با امروز و فردا کردن و تجویز مسکن‌های موقت درمان نمی‌شود. نه تزریق منابع بانکی ارزان قیمت و نه اختصاص ارز سهمیه‌ای و نه چند درصد بالا و پایین کردن نرخ مالیات‌ها و بیمه‌ها و تعرفه‌ها و انواع دیگر حمایت‌ها اعم از تضمین خرید محصولات و دسترسی به بازار و یارانه نهاده‌ها و... (الگوی راهبردی حمایت از تولید، مرکز پژوهش‌های مجلس، تیرماه ۹۵) دوای درد این بیماری نیست؛ زخم‌ها مهلک‌تر از این مرهم‌هاست و متاسفانه درمانگران (بخوانید برنامه‌ریزان و سیاست‌گذاران و مجریان و...) همچنان در تکاپوی تجویزهای مسکن‌وار. در حالی که «تجربه نشان می‌دهد سیاست‌های حمایتی مستقیم از تولید به گسترش بخش دولتی، رانت‌جویی، فساد مالی و ناکارآیی در جغرافیای اقتصادی و توسعه نامتوازن و اتلاف منابع مالی دولتی و بانکی منجر شده است» (همان منبع).