تمام تلاش مدیریت شهری تهران تا به امروز تنها یک نتیجه داشته؛ «سرعت». همه آنچه برنامه‌ریزی شهری محسوب می‌شد، معطوف به این نتیجه بود که شهروندان هرچه زودتر مسافت از خانه تا محل کار را طی کنند و بازگردند. انگار نتیجه همه برنامه‌ریزی‌ها این بود که کسانی که در این شهر بزرگ زندگی می‌کنند، کمترین زمان را در فضای شهری باقی بمانند. به همین دلیل همه آنچه اتفاق افتاد همین بود؛ رفع موانع سرعت خودروها. به همین‌خاطر طی سال‌های گذشته، کمتر به اهمیت پیاده‌روی در شهر و دوچرخه‌سواری در کوچه‌ها و خیابان‌های شهر توجه شد.