نظام آموزش رسمی کشور که هم شامل آموزش‌و‌پرورش و هم آموزش عالی می‌شود، نه پاسخگوی نیازهای امروز است و نه نیازهای آینده. در جامعه ما مسئولیت اجتماعی با سنت نیکوکاری در هم آمیخته است. نیکوکاری بازتابی از میل ذاتی انسان به نوع‌دوستی و خدمت به دیگران است. در این راستا منابع مالی عظیمی در سازمان‌هایی که متولی جمع‌آوری نذورات، خیریه، وقف و صدقه هستند متمرکز شده است. حالا پرسش اساسی این است که ما چگونه می‌توانیم این منابع را که اساسا در خدمت آموزش نیستند، جذب کنیم و رقابت بی‌معنا بین نیکوکاری سنتی و جنبش مسئولیت‌های اجتماعی را از بین ببریم؟

افزایش دسترسی به تحصیلات برای تمامی جوامع جزء لاینفک مسائل استراتژیک آن کشور است؛ چراکه سیاست‌های کلان یک کشور را فقط می‌توان بر بستر آموزش شهروندان آن جامعه بنا کرد و البته این مهم در عصر الکترونیک و دنیای پیچیده امروزی بیشتر قوت گرفته است، زیرا هر کشوری در تلاش است تا دانش‌آموزان خود را با استانداردهای صنعتی و اجتماعی کشور خود بازتعریف کند؛ مثلا برای مبارزه با تغییرات آب‌وهوایی شما نیاز دارید در بستر آموزش همگانی به‌ویژه در مدارس با این چالش روبه‌رو شوید یا در موضوعات اجتماعی عام نیازمند آن هستید که در سطوح مختلف آموزش‌های کافی را به دانش‌آموزان ارائه دهید. با‌وجود‌این، دانش‌آموزان در کشورهای در حال توسعه موانع زیادی برای دسترسی به تحصیلات پیش‌روی خود دارند، بعضی از این موانع تا حدی مشخص‌اند مثل نداشتن مدرسه برای آموزش، اما برخی ظریف‌تر به نظر می‌رسند مثل نبود معلم آموزش‌دیده یا کمبود تعداد دانش‌آموز برای تشکیل یک کلاس درس که به‌دنبال آن دانش‌آموزان محروم از تحصیل خواهیم داشت.

طرح «رتبه‌بندی معلمان» که این روزها نقل محافل عمومی و خصوصی فرهنگیان شده است، بعد از مدت‌ها که توسط وزارت آموزش‌وپرورش در حاشیه نگه داشته می‌شد، ناگزیر به پرونده‌های در دست اجرای «سیدمحمد بطحایی» اضافه شد.