کوره‌های زغال‌گیری بدون هزینه و کاملاً بی‌سر و صدا در منازل مسکونی تعبیه شده و درآمد حاصله از تولید زغال میان دلالان و صاحبخانه تقسیم می‌شود. این کوره‌های زغال‌سازی به هیچ وجه دود تولید نکرده و تنها گاز سلولزی خطرناک را در هوا منتشر می‌کنند.

کارگران کوره‌های زغال‌گیری با دستانی که مثل زغال سیاه شده لابه‌لای چوب‌هایی که روزگاری سبز بودند، حرکت می‌کنند و به‌سرعت زغال‌های خارج‌شده از کوره را الک می‌کنند. زغال‌ها پس از خاک‌گیری بسته‌بندی شده و به بازار مصرف ارسال می‌شوند. البته با توجه به ممنوعیت تولید زغال از چوب‌آلات جنگلی، هرچه زغال جنگلی در بازار باشد، قاچاق محسوب می‌شود اما این روزها به‌راحتی زغال‌های قاچاق را با قیمت‌هایی کمتر از زغال‌های باغی که مخصوص قلیان است، در بازارها می‌توان یافت. بسته‌بندی‌های شیک‌تر که در جعبه‌های مقوایی انجام می‌شود، مختص به زغال قلیان است و عرضه فله‌ای هم مربوط به زغال‌های جنگلی است که برای تولید کباب از آن استفاده می‌شود.