پس از پيروزي انقلاب اسلامي در سال 57 و استقرار نظام جديد سياسي، کشور ايران درگير مناقشات و بحران‌هايي شد که اکثر آنها ساخته و پرداخته قدرت‌طلبان انحصارگرايي بود که به دنبال سهم‌خواهي از انقلاب بودند؛ گروه‌هايي که در مقابل مردم دست به اسلحه بردند و بسياري از مسئولان را ترور کردند تا به زعم خود بتوانند حکومت نوپاي ايران را در بدو امر ساقط کنند. چنين بحران‌هايي وقتي با هشت ‌سال جنگ همراه شد، به‌طور کامل مجال انديشيدن به حقوق عمومي را از صاحب‌نظران و حتي عامه مردم گرفت يا دستِ‌کم سخن آنان در شرايط استثنائي جنگ که اولويت حفظ تماميت ارضي بود، چندان شنيده نمي‌شد.