در بسیاری از مواقع کارگران آگاهی کافی در خصوص اینکه اگر تشکل داشته باشند چه منافعی شامل حالشان می شود،ندارند این موضوع موجب می شود افرادی در قالب تشکل هایی که واقعی نیستند و تنها روی کاغذ نوشته می شوند و گاه در دست افراد نااهل قرار می گیرد.نبود امنیت شغلی را یکی از دلایلی می داند که کارگران نتوانسته و یا نمی توانند صاحب تشکل های واقعی باشند. بیش از ۹۸ درصد قراردادهای کارگری قراردادهای موقت یکسال و کمتر از یکسال است و کارگر این امنیت را در خود نمی بیند که بخواهد در قالب مطالبه گری و یک تشکل به دنبال احقاق حق خود باشد.استفاده از نقش تزئینی، فرمایشی و سلیقه ای برای تشکل ها و انجمن های صنفی یکی دیگر از دلایلی است که کارگران را برای توسعه تشکلی دلسرد می کند.

واقعیت این است که در حکمرانی بد، همه افراد یک جامعه در بلندمدت زیان می‌کنند و مختص طبقات فرودست نمی‌شود. این نیست که برخی فقط سود کنند. البته در کوتاه‌مدت کاملا درست است که تعداد زیادی از نبودن قواعد حکمرانی خوب یا تسلط حکمرانی ناخوب سود ببرند، مانند کسانی که منافعی در فساد و عدم شفافیت دارند. یا افرادی که نمی‌خواهند در مقابل رفتارشان پاسخگو باشند، چراکه پاسخ‌شان پذیرش عمومی و قابلیت دفاع ندارد یا کسانی که نمی‌خواهند مسیر تصمیمات‌شان را با جهت‌گیری‌ها و مطالبات مردم همسو کنند. طبیعی است که کسانی از این وضعیت سود می‌برند، اما در بلندمدت منافع ملی و سود همگانی در دستیابی به توسعه پایدار با حکمرانی خوب است.

بررسی اجمالی اتفاقات چند سال اخیر نشان می‌دهد که حاکمیت نقش خود را در تقابل با جامعه، احزاب و نهاد‌های مدنی تعریف کرده است. چه آنجا که قدرت را انحصاری کرده و با نظارت استصوابی تمامی نامزد‌های جریان مقابل را حذف می‌کنند و با رد صلاحیت گسترده صحنه نمایشی از انتخابات رقم می‌زنند؛ چه آن‌جا که کوچک‌ترین پرسش، نقد و اعتراضی با سرکوب مواجه می‌شود.

دستگاه‌های حاکمیتی می‌بایست ارتباطی جدی با اتحادیه‌های کارگری، معلمی، دانشجویی و سایر صنوف برگزار کنند و پیش از این که هرگونه اعتراضی منجر به اعتصاب شود، برای حل مشکلات ایجاد شده تلاش کنند و اعتماد نهاد‌های مدنی را به دست بیاورند.