اسفند نفس‌هاي آخرش را مي‌کشيد که عادل فردوسي‌پور لبخند بغض‌آلودي روي لبانش نقش بست؛ روي صحنه آمده بود تا دو جايزه را که به قول خودش يکي از ديگري ارزش بسيار بيشتري داشت، بگيرد؛ جايزه‌ای را که به خاطر برتر شناخته‌شدن برنامه 90 بود، گرفت؛ چند کلمه‌اي حرف زد، گلايه کرد، لبخند تلخي زد و چند کنايه خطاب به علي فروغي بر لب آورد و رفت روي صندلي خود نشست.