نظام‌های بهره‌برداری ما در چه عصری از دوره‌‌های تاریخی کشاورزی به سر می‌برند؟ آیا از کشاورزی سنتی به کشاورزی مدرن موسوم به تعالیم انقلاب سبزی گذر کرده‌ایم؟ آیا چالش‌های کشاورزی مدرن در ایران، الزامات رسیدن به کشاورزی پایدار متکی بر شیوه‌های پست‌مدرن را به‌طورکامل فراهم کرده است؟ آیا نقش چرخه‌های پرماکالچر (کشاورزی مبتنی بر فرهنگ بومی) و دانش درون‌زای تاریخی به انتهای خود رسیده است؟ پاسخ به این پرسش‌ها چندان سخت نیست؛ به‌ویژه زمانی که بدانیم و آگاه باشیم که کشاورزی جهان در عصری پای گذارده که به عصر کشاورزی هوشمند موسوم است. در واقع پویش شتابناک فناوری سبب افزایش سرعت تغییرات، عدم توازن، ایجاد فرصت‌های جدید و شکاف بین شیوه تولید کشاورزی در بین جوامع شده است.