در ماه‌های اخیر شاهد بروز اتفاقات و انتشار تولیدات فرهنگی هنری در کشور بودیم که به مثابه دو لبه یک قیچی در صدد بریدن رشته‌های حیا در جامعه مسلمان کشورمان عمل کرده‌اند. عادی‌سازی بی‌حجابی و قبح شکنی های فرهنگی، در قالب تولیدات تصویری اعم از سینمایی، سریال‌های شبکه نمایش خانگی و همچنین برنامه‌ها و مراسم رسمی و شبه‌رسمی در حال رخ دادن است. موضوعی که شاید بتوان بنوعی از آن تعبیر به حمله آندلسی نمود.از سوی دیگر، ماجرای بالا رفتن آمار و کثرت برگزاری مراسم رسمی از سوی برخی دستگاه‌های دولتی، خصولتی و شبه‌دولتی که میهمانان یا میزبانان آنها بدون مراعات دستورالعمل‌های قانونی و رعایت نکردن حداقل‌های حجاب عرفی و قانونی کشور در آنها حاضر می‌شوند،جای سوال دارد. انتقادات را هم بشیوه های گوناگون توجیه نموده و بیان می دارند که اولاً اقدام صورت گرفته یک تخلف حاشیه‌ای و کوچک از سوی یک فرد بوده و از سوی دیگر با استناد به اینکه آنچه در این گعده‌ها می‌گذرد، تابعی از واقعیات کف جامعه است ، از خودشان سلب مسئولیت می کنند.

انتقاد و اعتراض به دستمزد‌های نجومی شبکه نمایش خانگی به قوت خود باقی‌ست و این اتفاق که کلیت اقتصاد سینمای ایران را تحت‌الشعاع خود قرار داده، تنها یکی از جنبه‌های منفیِ قدرت گرفتن این رسانه است. اما آنچه این روز‌ها شبکه نمایش خانگی را با حاشیه‌های جدی مواجه کرده است، شائبه‌ی پخش بدون مجوز چند اثر است که این اقدام از سوی پلتفرم‌ها در نوع خود بی‌سابقه به حساب می‌آید. آیا بازوی قدرت صاحبان این رسانه را از داشتن مجوز نیز بی‌نیاز کرده است؟ چنین اقدامی با کدامین پشتوانه‌ی قضایی و حقوقی صورت می‌گیرد؟ اگر پلتفرم‌های اینترنتی پخش بدون مجوز را اقدامی قانونی می‌دانند، لازم است از منظر قانون به این مسئله نگاه کنیم تا مشخص شود که آیا این اقدام می‌تواند پشتوانه‌ی قانونی داشته باشد یا خیر.

دادستانی تهران اعلام کرد: ادعا‌های مطرح شده پیرامون توقیف یک سریال شبکه خانگی از سوی دادسرای عمومی و انقلاب تهران صحت ندارد.

سریال‌های شبکه نمایش خانگی به نظر می‎رسد محلی برای خالی کردن جیب مردم و پر کردن جیب سازندگان شده‌اند؛ سریال‌هایی که خیلی راحت بدون آن‌که به وقت و سرمایه هدر رفته مخاطبان توجه کنند، ناتمام می‌مانند یا پایان دم دستی برایشان رقم زده می‌شود.