در تاریخ ایران چهر‌ه ها و نام‌های زیادی در عرصه‌های دینی و سیاسی و فرهنگی و علمی وجود دارند که با وجود اینکه نامشان در تاریخ ثبت شده، اما به علت عدم ازدواج، نسلشان منقطع و هیچ فرزند و نشانه‌ای از آن‌ها به یادگار باقی نمانده است.

میرزاده عشقی درسال۱۲۷۲ خورشیدی در همدان زاده شد و زود شکفت و عطرافشان گشت تا در بامداد دوازدهم تیرماه ۱۳۰۳ در خانه ‌اش، گلوله‌ای سینه‌اش را شکافت.عشقی در راه انتقاد از حکومت وثوق‌الدوله (عامل قرارداد ننگین ۱۹۱۹میلادی) سرسختانه جنگید و مبارزه کرد و علیه او شعر سرود و سخنرانی‌ها کرد و مقالات تند نوشت و «سند فروش ایران به انگلستان» را بسیار نکوهش کرد تا وثوق‌الدوله از خشم به زندانش انداخت. «عشقی اعتقاد داشت، سلطنت قاجار باید ادامه یابد و تجربه مشروطیت کامل شود و ایجاد جمهوری را بازی عوامل خارجی و عمال بومی‌شان می‌دانست و می‌پنداشت، رفتن دزدان کهنه‌کار و آمدن دزدان تازه‌کار یعنی اتلاف هر چه بیشتر مال ملت» ( از صبا تا نیما، ص ۱۴.)

«ابوالقاسم عارف قزوینی» شاعر و تصنیف سرای دوره مشروطه است که سروده هایش با مضمون محوری وطن، در یاد و حافظه تاریخی ایرانیان ثبت شده است. بسیاری وی را شاعری می شناسند که با زبانی عامیانه معناهای بلند اجتماعی و سیاسی را در قالب کلام آهنگین ساخته و پرداخته است.