اکنون گروهی که هنوز به نوعی، باور به سوژه دکارتی دارند یعنی شناختِ توسط سوژه متفکر (و احتمالا خلاق و …)، ممکن است با توسل به تفسیری که بوردیو از «عادت واره»‌ها و «بازتابندگی» ارائه کرده است، این پرسش را مطرح کنند که پس «خلاقیت و اندیشگیِ خاص کنش گر» کجاست و چه می‌شود.

هر نوع مخالف‌خوانی، ساختارشکنی و تابوشکنی و عبور از چارچوب‌های رسمی، آزاداندیشی و موجب افتخار نیست، بلکه تداعی‌کننده‌ی ولنگاری فرهنگی در جامعه است.